Władca

Gwiazda króla Edwarda zgasła po czterech dekadach, zostawiając tron
ostatniemu potomkowi dynastii Duowistiuszy. Karol, syn wielbionego przez
lud Federico, stawia sobie cele wielkiej wagi, gdy przychodzi mu władać
królestwem. Obiera jednak drogę przeciwną ojcu, posiadając własne, dalekie
od cechującego się miłosierdziem pojęcia sprawiedliwości. Zamierza
zaprowadzić porządek za wszelka cenę, choćby miał na tej drodze stracić
jedyna miłość i samego siebie. Przyjdzie mu zadać sobie ważne pytanie:
Czy można bać się czegoś tak bardzo, że zaczyna się tego pożądać?

„Widząc, jak delegat papieski, który od lat sprawował pieczę nad władcami
tego państwa, tym razem wychodził bez osiągnięcia swojego celu,
poczuli swego rodzaju powiew niezależności, (…) ale uderzyło ich także
coś innego. (…) Patrząc na ponownie zasiadającego na tronie Karola,
widzieli jednostkę nieubłaganą, której władza była nie do obalenia. Było
na to stanowczo za późno. (…) Karol doskonale wiedział, co robił przez
cały czas swojego panowania, a teraz przyszło mu zbierać tego owoce”.