Etyka i kontyngencja. Bernarda Williamsa projekt etyki antyteoretycznej

„Prawdopodobnie największy brytyjski filozof swojej epoki” (Jane O`Grady), „Bernard Williams jest powszechnie, a chcielibyśmy także dodać, że zasadnie, uważany za jednego z najważniejszych filozofów i etyków piszących po angielsku w drugiej połowie XX wieku” (Sophie-Grace Chappell, Marcel van Ackeren), „Współczesna filozofia moralna została tak głęboko odmieniona przez Williamsa, że gdyby odjąć jego wpływ, trudno byłoby sobie wyobrazić kształt tego, co pozostanie” (Daniel Callcut). 

Williams podjął próbę sprowadzenia etyki z powrotem na Ziemię. Przeprowadził radykalną krytykę teoretycznego paradygmatu filozofii moralnej. Dążył do powiązania etyki z realistyczną wizją ludzkiej natury, wypracowaną na bazie historii, antropologii kulturowej i psychologii. Starał się pogodzić charakteryzującą europejską tradycję humanistyczną wrażliwość na wielowymiarowość ludzkiej kondycji z autentycznym szacunkiem dla nauk przyrodniczych i kanonów racjonalności. Twórczość Williamsa została odebrana jako poważne wyzwanie rzucone całej dwudziestowiecznej filozofii moralnej, a filozofowie tej rangi, co Simon Blackburn, wprost przyznają, że ich stanowisko kształtowało się w dyskusji z jego tezami i argumentacją. Interpretacja filozofii Williamsa nie jest łatwa. Na przeszkodzie stają nie tylko naszkicowane powyżej cechy jego myśli, sceptycyzm i wielowątkowość, lecz także językowo-stylistyczna warstwa tekstów, w których została wyrażona. Celem niniejszej książki jest sformułowanie takiej interpretacji, która uchwyci zarówno główne założenia i tezy, jak i obejmie zasięgiem eksplanacyjnym możliwie dużą część wielowątkowej spuścizny brytyjskiego filozofa.