Człowiek i nauka. Studium z filozofii kultury

Nauka i jej rozumienie ma swoje dzieje i doniosłe przełomy, a ich ukazanie pozwala lepiej rozumieć rolę nauki dzisiaj - jej autonomię lub jej służalczość. Na uświadomienie sobie tego pozwala uważna lektura niniejszego dzieła.
Autor sięga do samych źródeł i oryginalnych sformułowań różnych filozofów, myślicieli, a także mącicieli ludzkiej myśli. Są to niekiedy olśniewające odkrycia, jak np. dotyczące magii, kabały, ideologów czy pseudo-mistyków, antymetafizycznych i antyreligijnych postaw w konstruowaniu samej koncepcji nauki w myśl stanowienia "nowego porządku świata" novus ordo rerum - poprzez utajnione związki elit, przepojone gnozą, pseudo-mistyką i ideologią, mającą za zadanie społeczne rewolucyjne reformy. Szczególnie czasy nowożytne i współczesne, kreujące wielkie utopijne ideologie socjalistyczne, a więc: liberalizmy, nazizmy, komunizmy etatystyczne i globalistyczne, niekiedy podnoszone do godności religii, a nawet kreujące przez ludzi nowe religie - wykorzystywały naukę, czyniąc z niej narzędzie instrumentalizacji człowieka.
Tymczasem człowiek jest celem ludzkich działań - także naukowo poznawczych.